Ասֆալտից քամված հաց
Երեկ Վաղոն շատ տարօրինակ հարցով էր եկել մոտս.
– Հարևան, մի հատ էն թունդ պապիրոսիցդ տուր քաշեմ, բերանս մի տեսակ ձութի համ ա ընկել ու դուրս չի գալիս:
– Վաղո, եթե մանկությունդ ես հիշել ու ձյութ ես ծամել՝ ասեմ, որ ավելի լավ կանեիր՝ սարի ծամոն ծամեիր:
– Ինչ ծամոն, այ մարդ, մի բանկետի էի հրավիրված… ոչ բարով: Էնտեղից էս մունդառ համը մնաց:
– Էդ որտե՞ղ:
– Քաղաքապետարանում: Մի խլուրդի էին մեծարում, շատ ճոխ սեղան էին գցել, դե ես էլ հո վայրենի չեմ, ուզեցի մի կենաց ասեմ, բայց էդտեղ համը դուս էկավ:
– Ի՞նչ կենաց ասեցիր:
– Ասեցի, որ շնորհակալ եմ հացի համար, հետո ասեցի, որ մեր պապերը քարից էին հաց քամում… բայց չթողին շարունակեմ, ասեցին՝ հլը հո՛պ:
– Խի՞ ասեցին՝ հլը հոպ:
– Դե, ասին, որ իրանք ոչ թե քարից են հաց քամում, այլ ասֆալտից:
– Ո՞նց թե՝ ասֆալտից:
– Բա՞, պարզվում ա, որ ասֆալտի ամեն խոշոր տենդերից մի տասը տարվա հաց են քամում, հլը կալբաս-մալբասն էլ հետը:
– Այ քեզ բան: Բա ի՞նչ արիր:
– Թքեցի ու դուրս էկա, բայց էս ձութի համը մնաց բերանս ու դուրս չի գալիս:
– Իզուր ես դուրս եկել, Վաղո: Մի քիչ էլ որ մնայիր՝ ուրիշ բաներ էլ կիմանայիր:
– Ի՞նչ բաներ:
– Դրանք մենակ ասֆալտից չեն հաց քամում, բորդյուրից էլ են քամում:
– Էդ ո՞նց:
– Շատ պարզ: Բորդյուրը առանց ցեմենտի են շարում, հետո մի տեղից պոկում՝ մի ուրիշ տեղ են շարում, ու էդպես բորդյուրից ահագին հաց են քամում:
– Յախք արա: Էդ պապիրոսիցդ մի քանի հատ էլ տուր:
Կարո Վարդանյան